Jak byłem aktorem

Tadeusz Płatek

Miałem 18 lat, gdy po raz pierwszy zszedłem krętymi, kamiennymi schodami do piwnicy pod Krzysztoforami. Ciasno, duszno, bez klimatyzacji, tylko piwo, muzyka Edit Piaf, Astora Piazolli i Józef Chrobak - stary człowiek, który wiedział wszystko o Kantorze. Tadeuszu Kantorze. Chrobak przysiadał się do stolików, przy których byliśmy zaraz przed, albo tuż po maturze, wykładał swoją filozofię sztuki. Że w życiu najważniejsza jest prawda, rzeczy pozornie nieistotne, ulotne, w których rodzi się wolność.

Chodziliśmy wtedy od piwnicy (Pod Baranami), przez inne piwnice (Free, Muniaka, Black Gallery), do dalszych piwnic (Krzysztoforów, Klubu Kulturalnego), ubrani na czarno, a szczególnie w szmateksach, by wyjść na zewnątrz dopiero w nocy. Rozmawialiśmy o teatrze, muzyce, czyli dziedzinach sztuki z zasady zamkniętych w pomieszczeniach, jeżeli już w ogóle chciało nam się jakiegokolwiek kontaktu z naturą, to siadaliśmy w nocy nad Wisłą, tylko po to, żeby odpocząć w drodze ze Starego Miasta na Kazimierz.

Gdy zdałem na ekonomię, Chrobak był tym faktem głęboko rozczarowany. Przekonywał, że prawdziwe życie jest gdzie indziej. I rzeczywiście - zamiast wkuwać mikroekonomię, włóczyłem się w końcu na próby Teatru Psychodelii Absolutnej, prowadzonego przez charyzmatycznego kolegę, Bartłomieja Piotrowskiego.