Dzieci księży żyją w tajemnicy. Bo wszyscy tej tajemnicy pilnujemy?

Dorota Witt

- Matka Reginy na wieść, że córka będzie miała dziecko z księdzem, wykrzykuje, że sługę bożego trzeba ratować, a ciążę usunąć. Jego dobre imię stawia nad życie nienarodzonego dziecka. To były lata 60. Zdawało mi się, że takie czasy mamy za sobą. Błąd - mówi Marta Abramowicz, autorka książki „Dzieci księży”.

Poprzednią książkę, „Zakonnice odchodzą po cichu”, zaczęłaś od tego, ile starań włożyłaś, by dotrzeć do kobiet, które odeszły z zakonu i namówić je na rozmowę. Książkę „Dzieci księży” zaczynasz od tego samego. Było aż tak trudno?

Księża ojcowie w ogóle nie chcieli rozmawiać. Oczywiście nie wyobrażałam sobie, że pójdę do kościelnych instytucji i zwyczajnie poproszę o taką rozmowę. Liczyłam raczej na kontakty, które udało mi się wypracować. Po znalezieniu bohaterek do książki „Zakonnice odchodzą po cichu” wydawało mi się, że teraz uda mi się dotrzeć już do każdego. Nic z tego. Stawka okazała się za wysoka. I to nie tylko dla księdza, który - gdyby przyznał, że ma rodzinę - najpewniej zostałby przeniesiony do innej, dalekiej parafii, a może nawet do innego kraju. Na społeczne odrzucenie narażona byłaby cała rodzina: jego dzieci, partnerka. Z nimi też nie było łatwo nawiązać kontakt.Miałam prostą metodę: pytałam ludzi, czy znają kogoś, kogo ojciec jest księdzem. Większość znała: albo duchownego, który nie przestrzega celibatu, albo partnerkę, albo dziecko księdza. Parafianie, sąsiedzi, znajomi rozmawiają o nich między sobą, ale nikt nie rozmawia z nimi: nie zapyta, co czują, czego potrzebują, o czym marzą.Wszyscy, świadomie lub nie, udajemy, że tematu nie ma. Stąd podtytuł: nasza wspólna tajemnica.