Ballada o Robercie Lewandowskim (RL 9), idolu wszystkich Polaków

Janusz Michalczyk

Jak tak dalej pójdzie, Robert Lewandowski będzie miał swój pomnik w Warszawie. Gdybyśmy dziś zrobili sondaż, to zapewne większość pytanych Polaków odpowiedziałaby, że już zasłużył. Ja też uważam, że to najwybitniejszy polski piłkarz, jaki biega po boiskach w XXI wieku. W końcu strzelił trzy gole słynnemu Realowi Madryt, zaś rywalowi z Bundesligi wbił 5 goli w 9 minut.

W przyszłym roku być może poprowadzi reprezentację do tytułu mistrza świata i to w dodatku w Moskwie. Z pewnością kibice mają za co go kochać, lecz obawiam się, że za chwilę jako naród stracimy wszelkie poczucie proporcji. Najlepszy dowód - kilka dni temu burmistrz Kuźni Raciborskiej (miasteczka na Śląsku) Paweł Macha osobiście zmienił tabliczkę z nazwą ulicy generała Karola Świerczewskiego na nową tabliczkę z imieniem Roberta Lewandowskiego. Dodajmy, że jednym z wnioskodawców był nastoletni syn burmistrza, a całą operację przeprowadzono błyskawicznie, wykorzystując przepisy o dekomunizacji. Tak więc człowiek, który się „kulom nie kłaniał” (jak mówi tytuł książki) ustąpił miejsca, „bo mój chłopak piłkę kopie” (jak mówią słowa piosenki śpiewanej przez znaną starszemu pokoleniu Marię Koterbską). Rzecz byłaby bardziej zrozumiała, gdyby Lewandowski przyszedł na świat w Kuźni, ale prawda jest taka, że jego noga jeszcze tam nie postała - jest rodowitym warszawiakiem.